marzenia... te duże i te maleńkie...

Zaczyna się okres przedświąteczny. 
W tym roku to będą dziwne święta. Mam wrażenie, że jeśli już przeżyję te święta, to wszystko będzie już dobrze. 
Dokładnie za trzy tygodnie mam jechać do Pani Doktor na ustawienie stymulatora (ciekawe, czy dadzą mi pilocik?), a także chciałabym pojechać do Centrum - do Warszawy. Nie wiem tylko, czy mam to zrobić przed czy po Lublinie. Chyba jednak zrobię to już przy powrocie. Chciałabym pokazać Panu Piotrowi (mojemu najlepszemu i najcudowniejszemu rehabilitantowi), jak bardzo moja łapka się zmieniła. 
I chciałabym też spotkać Pana Doktora Drabika. Mam nadzieję, że już teraz nie będę się tak bardzo bała jechać na piąte piętro. 
I tak, jechać! Windą. Nie lubię wind, ale muszę pokonywać swoje lęki. A propos "piątki"... 
W Lublinie też byłam, tylko nie na piątym piętrze, a w piątej strefie. Ale to nic. Może tak właśnie miało być? Może właśnie dzięki temu zabiegowi, który był cholernie bolesny (!) mój stosunek się zupełnie zmienił. 
Mam tylko nadzieję, że to wszystko będzie działać. 
Dziękuję, Pani Doktor. 
Dziękuję, Panie Doktorze :) 
I już nie będę się na Pana (może) wkurzać :) 
Na razie jestem bardzo podbudowana. Trzeciego - czwartego (stycznia) jadę do Pani Doktor. 
Jeszcze będę musiała się umówić do Niej. 
Mam tylko nadzieję, że Pan Doktor D. będzie na dyżurze. I mam nadzieję również, że nie będzie operował w tym czasie :) 
P.S. ale powiem Wam, że Pan Doktor Tutaj jest bardzo przystojny :) 
P.S. 2 a tak poza tym naprawdę chcę jechać do Pana Drabika i chcę sobie z Panami zrobić fotkę. Przynajmniej jedną. 
P.S 3 A w ogóle to spełnieniem moich największych marzeń byłoby gdybym mogła zrobić sobie taką fotkę z Panem Piotrem. Jak kiedyś. Kiedyś widziałam takie zdjęcia. Np. parę/paręnaście lat wcześniej/później. 
Możemy tak zrobić? 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Właśnie zabukowałam sobie bilet na ciapąg do Lublina. Już nie ma wyboru, opłacone - jadę. Tylko myślę, na ile zabukować sobie akademik w Lublinie - na jedną noc - z 7 na 8, czy na dwie noce, żeby zostać tam do 9. W sumie mogłabym pojechać do Wawy już ósmego, tzn., że miałabym tam całą dobę do wizyty. Ale z drugiej strony - mogłabym tam właśnie iść jeszcze na jakieś zakupy, chociaż małe. Uwielbiam zakupy, a poza tym nie mam co na dupę włożyć, tak ostatnio schudłam, że wszystkie spodnie (i kiecki też) zrobiły się nagle za wielkie. Także chyba tak właśnie zrobię, że pojadę do Wawy już ósmego, tam przenocuję gdzieś... (jeszcze nie mam pojęcia) i dopiero pójdę na wizytę. A w międzyczasie pójdę na zakupy... A nuż znajdę jakieś gatki dla siebie :) A teraz jadę do "domu do góry nogami". Chyba raczej fundamentami, ale nie będę się kłócić :) trzymajcie kciuki, żebym się nie porzygała :) M.
Czytaj więcej
To będzie jeden z ostatnich postów na tym blogu. Ostatnio były moje urodziny. Skończyłam 25 lat. Czy to dużo? Chyba nie. Jednak ja czuję się staro. Przed urodzinami jednak byłam w szpitalu, w Lublinie. Lekarze, dokładnie neurochirurdzy, zrobili mi badania, dokładnie rezonans magnetyczny. I mnie zmroziło! Niestety nie ma dobrych wiadomości. Oprócz tego, że w moim mózgu pojawił się nowy naczyniak (jakże to cuuudownie), kur... to jeszcze moja Ulubiona Pani Doktor powiedziała mi, że oprócz niego jest jeszcze jedna niespodzianka w moim mózgu. Prawdopodobnie jest to brodawczak, ale ona nie ma żadnej pewności. Na razie jest to niewielkie, ale już mnie wkurwia niemiłosiernie. Ale przynajmniej wiem od czego były (i są) te bóle głowy. A teraz mam jakąś taką schizę. Cały zeszły tydzień miałam wyhaftowany (i to dosłownie). I tylko macałam się po tym moim biednym łbie. Bo oczywiście już wyczytałam w internetach, że takie są pierwsze objawy podwyższonego ciśnienia środczaszkowego. A jeśli ten
Czytaj więcej
To wszystko jest bez sensu. Ręka mnie tak cholernie boli, że żal mówić. No, ale przecież nikt w tym problemu nie widzi, bo przecież "już się aż tak nie spina, poza tym przesadzasz. Ty chcesz wyjeżdżać na rehabilitację?, to ci przecież i tak w ogóle nie pomoże". To, że nie leżę i jakoś chodzę to jest szczyt. Mój zasrany Mount Everest. Już wyżej nie mogę się wspiąć. Bo przecież i tak nic mi już nie pomoże. Chciałabym dostać chociaż zasraną nadzieję! Tylko tyle! Coraz częściej myślę o drezotomii. Zwłaszcza, gdy mnie tak ta ręka napiernicza. Bo to nie jest normalny ból. Ja naprawdę zniosłam wiele bólu, ale to co się ostatnio dzieje, to jest jakiś koszmar! Może gdyby ta ręka była luźniejsza byłoby mi łatwiej. Wiem, musiałabym uczyć się wielu rzeczy od początku, ale to nie ma w tej chwili żadnego znaczenia. Chcę tylko, żeby przestało boleć! Ostatnio bardzo często żałuję, że mieszkam na takim zadupiu! W ogóle, że oni (pan profesorek, pan nie-doktorek, czy ktoś tam inny) zde
Czytaj więcej